Şiirlere Sığındım

Şiirlere Sığındım

Cemil Meriç’in “İnsanlar kötüydü kitaplara sığındım, kitap bir limandı benim için, kitaplarda yaşadım.” Ve eklemiş; “kitaplardaki insanları sokaktakilerden daha çok sevdim.” dediği gibi bende insanların dilini pek anlamam.

Söyleyeceğim sözler boğazıma yumulduğunda cahilliğimden şiirlere sığındım.

İçimdeki denizin kumsalına uzandım denizin içindeki düşlerimi araştırdım öyle büyük düş ambarı vardı ki şaşırdım. Ağaçların dallarına dalların yapraklarına sarıldım. İçimdeki düşlerin koruluklarına sığındım.

Çokça vakit kendimden kaçtım. Şarkıların nağmelerinde buldum. Kendimi oraya ait hissetmedim. Kaçtım seyrettim geçmişi. Bana ait değilmiş gibi hissettim, kaçtım şiirlere sığındım.

“Yalnızlıktan devşirilmiş sahte kalabalıkların ortasında, gözlerime değen gözlerden cebimdeki şiirlere sığındım.”

Ben salihlikle hayatını tamamlamış dostlara sığındım. Çünkü o dostlar; artık hata yapmıyor ve günah işle(ye)miyorlar. Yaşayanların şiirleri ham, fikirleri yavan, tevazuları ise natamam.

Şu son zamanlar neler kaybettiğimi ve neler yaşadığımı kimselere anlatamıyorum.

Uzun uzun anlattım kimse dinlemedi ancak şiirlere sığınınca hayatım değişti. İçimdekileri, gizleyerek anlatmaya çalıştığımda insanların ilgisini çekmeyi başardım.

Şiirde de gizlilik yok mudur zaten?

Şiirler kendilerini herkese açmazlar.

Selam ve dua ile…