Yoldaşın güzelliği yolu güzelleştirir

Yoldaşın güzelliği yolu güzelleştirir

İnsanın en iyi yoldaşı, onu seven değil anlayan kişidir. Anlamakla başlar yolculuk anlaşarak başka yollar açılır. Sevgi zaten kişinin özüne işlemiştir. Yol “anlam” da açılır.

Yoldaşın varsa, yol yorsa da güzeldir. Yoldaşının gönlü güzelse yolda güzel olur gönülde güzel olur.

Hayat eve de sığar, dünyaya da, kulübeye de, saraya da, mağaraya da, gökyüzünün altına da, yeryüzünün altına da. Sığar sığmaya da yeter ki yanında yörende halden anlayan, seven, sayan, emeğin değerini bilen, adaletten şaşmayan insanlar olsun. Yoksa değil eve dünyaya bile sığmaz.

Dinleyeni olmadığından değil , anlayanı olmadığından sessizleşir insan. Ve o sessizliktir ki insanı için için yiyen. İnsan değer gördüğü kadar ışıldar, kıymet gördüğü kadar kıymet verir.

O yüzden sen ne yaşarsan yaşa karşındaki insan senin yaşadığını yaşamadıktan. Ne anlatırsan anlat o insan anlayamaz demektir. Bazen anlayanın olsa bile çözüm değil. Önemli olan seni anlayan kişi senin özün olmasıdır.

Öyle ki saatlerce satır satır yazarsın karşılığı tek bir kelime birde iki kelimeye dünyayı sığdıran var. Ne güzel demiş şair:
Yolu rastgele yürürsen ömür olur
Ama denginle yürürsen şiir olur…

“Hayat bizi resmen dört işlemle sınar. Gerçeklerle çarpar, ayrılıklarla böler, insanlıktan çıkarır ve sonunda topla kendini der Tolstoy.

Selam ve dua ile…